hindi ko alam kung anong meron sau. kung anong meron satin. kung anong meron sa panaginip ko at kung bakit ikaw ang favorite topic nito. deym! wala na bang ibang taong pedeng maging sentro ng isang imahinasyon ko kundi ikaw?
nakakapagtaka lang kasi. oo gusto kong matulog. maghapon. dahil un lang naman ang pede kong gawin para takasan ang mga emo moments ko. pero kahit na anong ganda ng panaginip ko kasama ka, hindi ko na gugustuhin pang ulit-ulitin ito. nakaka badtrip diba? tinatakasan na nga kita, bigla ka naman sumusulpot. nakangiti pa at parang inlove na inlove. nang-iinis ka?!
kung ang panaginip ay isang paraan para makasama kita, hindi ko na gugustuhing matulog pa. dahil ang bawat paglitaw mo sa tulog kong imahinasyon ay nangangahulugang paggising sa natitira pang pag-asa sa puso ko na maging akin ka.
ganun ka ba talaga Romeo?!...
pinatay mo ba sa bangungungot si Juliet?
“There are some people who live in a dream world, and there are some who face reality; and then there are those who turn one into the other.” - Douglas H. Everett
Sunday, August 29, 2010
Monday, August 23, 2010
beauty queen
heto na naman, gabi na naman...umuulan pa. mga swak na panahon para mag-emo. hays. lately parang gusto kong magsulat ng blog kaso wala naman pumapasok sa utak ko. siguro kasi hindi naman ako ganun ka-emo ngaun. i slowly getting back the old me. may mga times pa rin na natutulala, nag-iisip at nagmumuni-muni pero i gently manage to overcome those times.
yes, im moving on. suddenly i have this kind of guts na ipakita sa kanila na hindi ko sila kailangan to move on. na kaya kong tumayo muli sa pagkakadapa. kaya kong rumampa ng bonggang bongga ng walang paghihinagpis. kaya kong ngumiti kahit nasasaktan. dahil ngaun, mas narealize kong walang dapat takbuhan kundi sarili ko lang. ayaw ko ng humingi ng tulong. ayaw ko ng maghanap ng masasandalan. dahil ung mga taong pinipili kong pagkatiwalaan para ihaon ako sa mundo ng kalungkutan ay sya ring taong hahatak sakin sa mundo ng kapighatian. (whew! lalim nun ah).
wala naman talagang dapat makatulong kundi sarili ko lang. un siguro ang mali ko. hinahanap ko sa ibang tao ang dahilan para makalimot ako sa mga bagay na gusto kong kalimutan. nagiging emotional attached ako. nagiging dependent. after i knew, posible rin pala akong saktan ng taong pinagkatiwalaan ko.paulit-ulit. ganun at ganun din ang resulta. mas nasasaktan ako. tama lang siguro ngaun na sarili ko naman ang mahalin ko. sarili ko naman ang pahalagahan ko. sarili ko naman ang tulungan ko upang gumaling.
galit? yata. dahil akala ko tama ako ng taong pinagkatiwalaan. its too late na and theres no way to go back but to stab myself para malaman kong hindi dapat ako nagtiwala. pero ang lahat ay nangyari na. nasaktan na ang mga dapat masaktan. nawala na ang natitira pang respeto sa sarili ko. pero ang lahat ay may katapusan at simula. cycle lang yan eh. nadapa.nasaktan.tumayo.ngumiti. parang beauty queen lang dapat poised pa rin mula sa abot paang kahihiyan.
masaya ako ngaun. pinipilit kong maging masaya habang nagpapagaling. iniiwasan ko na lang na maalala ung mga times na nadapa at nagkasugat ako sa sobrang katangahan ko. sinusubukan kong ibalik ung dating ako kahit na alam kong mahihirapan ako. but whats important is that i try. masyadong maikli ang oras ko upang pag-aksayahan at balikan pa ang mga panahong nakakapagdulot lang ng emo moment.
isa lang naman ang alam kong dapat gawin ngaun. ang mapatawad ang sarili ko.
and everything follows.
yes, im moving on. suddenly i have this kind of guts na ipakita sa kanila na hindi ko sila kailangan to move on. na kaya kong tumayo muli sa pagkakadapa. kaya kong rumampa ng bonggang bongga ng walang paghihinagpis. kaya kong ngumiti kahit nasasaktan. dahil ngaun, mas narealize kong walang dapat takbuhan kundi sarili ko lang. ayaw ko ng humingi ng tulong. ayaw ko ng maghanap ng masasandalan. dahil ung mga taong pinipili kong pagkatiwalaan para ihaon ako sa mundo ng kalungkutan ay sya ring taong hahatak sakin sa mundo ng kapighatian. (whew! lalim nun ah).
wala naman talagang dapat makatulong kundi sarili ko lang. un siguro ang mali ko. hinahanap ko sa ibang tao ang dahilan para makalimot ako sa mga bagay na gusto kong kalimutan. nagiging emotional attached ako. nagiging dependent. after i knew, posible rin pala akong saktan ng taong pinagkatiwalaan ko.paulit-ulit. ganun at ganun din ang resulta. mas nasasaktan ako. tama lang siguro ngaun na sarili ko naman ang mahalin ko. sarili ko naman ang pahalagahan ko. sarili ko naman ang tulungan ko upang gumaling.
galit? yata. dahil akala ko tama ako ng taong pinagkatiwalaan. its too late na and theres no way to go back but to stab myself para malaman kong hindi dapat ako nagtiwala. pero ang lahat ay nangyari na. nasaktan na ang mga dapat masaktan. nawala na ang natitira pang respeto sa sarili ko. pero ang lahat ay may katapusan at simula. cycle lang yan eh. nadapa.nasaktan.tumayo.ngumiti. parang beauty queen lang dapat poised pa rin mula sa abot paang kahihiyan.
masaya ako ngaun. pinipilit kong maging masaya habang nagpapagaling. iniiwasan ko na lang na maalala ung mga times na nadapa at nagkasugat ako sa sobrang katangahan ko. sinusubukan kong ibalik ung dating ako kahit na alam kong mahihirapan ako. but whats important is that i try. masyadong maikli ang oras ko upang pag-aksayahan at balikan pa ang mga panahong nakakapagdulot lang ng emo moment.
isa lang naman ang alam kong dapat gawin ngaun. ang mapatawad ang sarili ko.
and everything follows.
Subscribe to:
Comments (Atom)