Kalabasa Award

hindi ko alam kung matatawa ako sa'yo. kung bibigyan kita ng isang malaking palakpak o ng standing ovation. bigyan ng parangal o medal na galing Recto. o kahit isang simpleng certificate na lang na pinirint sa isang lukot na cocon ban.

KALABASA AWARD.

sinusubukan ko ulet umentra sa buhay nya. hindi bilang panggulo lamang, kundi kahit isang extra lang. hindi bilang kaibigan, kundi kahit bilang isang simpleng chatter. ganun lang sana kasimple. dahil ganun lang naman dapat simula pa lang.

un ang alam kong tamang gawin para mabawasan kahit kaunti ang mga sama ng loob ng bawat-isa. simulan ulet sa isang matiwasay na pag-uusap o sa isang simple at maingat na hakbang. hindi ko alam, mali pala ako. isang napakalaking katangahan nga eh. dahil pinipilit kong maging maayos ang lahat kahit ramdam kong hindi na para sa kanya. katangahan ang ipagpilitan ang sarili db. pero ginawa ko pa rin. kahit madalas parang suicide na ung nangyayari.

katangahan ang saktan ang sarili. katangahan ang tumakbo pa sa isang nasusunog na bahay ng walang proteksyon. katangahan ang magkaron pa ng pag-asang hindi matutupok ang lahat kahit na alam mong nilalamon na ng apoy ang lahat. ramdam mo ang hapdi at bawat paso, pero sige ka pa rin dahil gusto mong may iligtas kahit konti. kahit ano.

oo sobrang tanga na ako. sobrang bobo para hindi ko makita ang plakard na pilit nyang isinasampal sakin. plakard na katulad ng isang malaking billboard na nagsusumigaw “LUBAYAN MO NA KO!” hindi ako bulag, hindi rin manhid. ramdam ko. nakikita ko. sobrang kulet lang siguro ng mga daliri ko para magtype pa ng kung ano-ano para sa kanya.

o dahil gusto ko lang pangatawanan ung pangakong binitiwan ko na andito lang ako para sa kanya.

ayaw ko ng magsalita pa. pagod na rin ako.
pasensya na. sorry na. ngayon alam ko na.
nagsawa ka na. wala ka ng pakialam pa.

gets ko na.
lulubayan na kita

imissyou

hindi ka online. isang dahilan para lalo akong mabore. excited pa naman akong pumasok ng monday, dahil akala ko makakakwentuhan kita. makakausap kahit saglit, kahit alam kong tungkol sa kanya lang naman ang mapag-uusapan natin dahil gusto kong mangamusta. more or less, alam ko na ang dahilan kung bakit ka wala ngaun. kailangan ka nya. kailangan ka nila. iniisip ko tuloy kung anong nararamdaman mo ngaun. siguro sobrang saya mo na, nasilayan mo na sya. nakangiti at nagsisisi sa nagawa mong kasalanan habang hawak-hawak mo ang munti mong prinsepe.

bakit ganun noh?!...ikaw habang masaya dyan...sa kabilang parte ng mundo...heto ako, bored. isang puntos nalang para maging malungkot. naaalala kita, nung mga panahong sumulpot ka. di'ba bored din ako nun, pero dumating ka at pinasaya mo ang bawat oras ko. binigyan mo ko ng isang magandang rason para gumising sa umaga ng excited dahil alam kong marami na naman akong matututunan sayo.

hindi ikaw ang namimiss ko. namimiss ko lang ung dating tayo. ung dating ikaw. hindi ung "tayo" ang namimiss ko, kundi kung paano naging tayo. kung pano mo binigyang buhay ang bawat oras na tahimik ang isip ko. namimiss ko ung mga times na magkasama tayo, kung pano mo nilalambing ang nabibwisit kong isip dahil sa kakakulit mo. i guess, nasanay lang siguro ako sa ilang buwang kulitan, asaran at lambingan.

ang hirap pala na bumalik sa dati. ung dating tahimik. ung dating ako. o hindi lang siguro ako nakapag ready dahil nangyari ang lahat ng biglaan. kung may isa lang akong dapat pagsisisihan at kung bibigyan ako ng karapatang magsisi sa mga nagawa ko, siguro un ung nagtake ako ng risk na isugal ang pagkakaibigang meron tau. hindi lang ikaw ang naging selfish. i was being selfish too. minsan iniisip ko, tanggapin ko nalang lahat pati ung sakit, bumalik lang tau sa dati. gusto kong sabihin sau, can we forget anything we had and just bring back the old friendship? kung ganun lang kasimple...sana pede nga. pero alam ko, either way...me or you...masasaktan sa ganito. oftentimes, hindi ko na talaga alam eh. half of myself aching and searching for you. the other half wants to forget everything about you. gusto kong maging happy ka sa nangyayari sau. gusto kong sabihing i wish all the best for your family. gusto kong wag maging selfish. gusto kong iwish na sana maging okay na kayo. gusto kong lumayo at hayaan ka. gustong-gusto ko. pero...how?

wag masyadong lumaki ang ulo mo, dahil may nakakamiss sau na tulad ko. you're not even worth it. hindi bagay sau. hahaha

in times like this, imissyou.

what i am asking is just a little respect

i dont know if this is the right venue to rant, but someone told me that blogging is a big help to vent out my feelings. err, this is my blog so i think its my right to spill out my grudges here.

i usually have this habit na first thing in the morning when i woke up, i will grab my cp and excitedly check my ym if there’s anyone who IM’ed me. this morning apparently there was none.

i was still in hazy lazy attitude of going to work, when i refresh again my YM and unexpectedly saw his ava. yes, just a simple 1x1 avatar made me in shock the moment i stared at it. actually this was not the first time i saw this “big deal” ava of him. siguro, 2nd time. and i actually let go of the first time coz, its unethical for me to react with those kind of actions done by him. after all, its his personal YM and i have no right to questioned it.

you may be wonder whats in his ava that make my world rocks. well, its his wife pic. ya. so, right…i have no right to complain about that. its his YM..personal account. one of those many things that i should be back off and should not care about.

“i want to spend the rest of my life with you” with his wife all over in the picture.

what made me this nag is not just about the pic but the status. emotionally wise, yes, i have not yet move on with what we had. 2months is really not enough to forget the pain. wounds are left open and its still not reacted to the medicines that im taking. i know, i have no right to complain nor right to demand and im the least person to ask for that right. But what i am asking is just a little respect from him.

he knows that im slowly taking my pace to move on. and i definitely trying to bring back the old friendship. at this moment, its really unethical for someone to post something that may affect other’s feelings.ya. right, its his personal thing though, but being a person who committed such mistake should not be so careless to post anything that he knew i will be informed and be hurt. i mean, just a little respect. you dont have to slap that fact in my face. i already know that. just a little consideration for my feelings if he still cares.

I know…having a relationship with someone who is already committed is really a huge mistake of decision and stupidity. but for him, i found myself more than willing to forgot my principles, my self respect, my ego because i felt that he was so true and so sincere that somehow im hoping that what’s left for us can be right in time.

yes, too much pain. too much disrespect. im affected.yes i am. im not that plastic kind of person who hides my feelings. i am a totally the transparent one. i say what i feel, i do want i want. the YM Status put me in a place where im consciously constructing and creating doubts against him. did he actually loved me the way he told me before? was all his stories true? or falling in him is all a big plan he was plotting eversince? did he rejoice when i finally share my life to him? did he triumphantly tell others that he got me?

doubts finally all over me. and i practically woke up to the hopes and wishes that we will be back to where we are before. things had changed. he actually changed it.realizations bite me, that i should not gave my whole trust. that i should be careful from the start. that i should be contented and such.

and now after what i saw, it brings me to my right place. a right place where i can crushed my hopes. tangled my principles and brace myself. because now, at this time, he just made me think that he’s…nothing.

just to avoid any hurt feeling and step in his right to post anything he wants, i finally gave up…ya, sure…he can now posts anything and i care no more. go on…

illusion

hindi ko alam kung anong meron sau. kung anong meron satin. kung anong meron sa panaginip ko at kung bakit ikaw ang favorite topic nito. deym! wala na bang ibang taong pedeng maging sentro ng isang imahinasyon ko kundi ikaw?

nakakapagtaka lang kasi. oo gusto kong matulog. maghapon. dahil un lang naman ang pede kong gawin para takasan ang mga emo moments ko. pero kahit na anong ganda ng panaginip ko kasama ka, hindi ko na gugustuhin pang ulit-ulitin ito. nakaka badtrip diba? tinatakasan na nga kita, bigla ka naman sumusulpot. nakangiti pa at parang inlove na inlove. nang-iinis ka?!

kung ang panaginip ay isang paraan para makasama kita, hindi ko na gugustuhing matulog pa. dahil ang bawat paglitaw mo sa tulog kong imahinasyon ay nangangahulugang paggising sa natitira pang pag-asa sa puso ko na maging akin ka.

ganun ka ba talaga Romeo?!...
pinatay mo ba sa bangungungot si Juliet?


“There are some people who live in a dream world, and there are some who face reality; and then there are those who turn one into the other.” - Douglas H. Everett

beauty queen

heto na naman, gabi na naman...umuulan pa. mga swak na panahon para mag-emo. hays. lately parang gusto kong magsulat ng blog kaso wala naman pumapasok sa utak ko. siguro kasi hindi naman ako ganun ka-emo ngaun. i slowly getting back the old me. may mga times pa rin na natutulala, nag-iisip at nagmumuni-muni pero i gently manage to overcome those times.

yes, im moving on. suddenly i have this kind of guts na ipakita sa kanila na hindi ko sila kailangan to move on. na kaya kong tumayo muli sa pagkakadapa. kaya kong rumampa ng bonggang bongga ng walang paghihinagpis. kaya kong ngumiti kahit nasasaktan. dahil ngaun, mas narealize kong walang dapat takbuhan kundi sarili ko lang. ayaw ko ng humingi ng tulong. ayaw ko ng maghanap ng masasandalan. dahil ung mga taong pinipili kong pagkatiwalaan para ihaon ako sa mundo ng kalungkutan ay sya ring taong hahatak sakin sa mundo ng kapighatian. (whew! lalim nun ah).

wala naman talagang dapat makatulong kundi sarili ko lang. un siguro ang mali ko. hinahanap ko sa ibang tao ang dahilan para makalimot ako sa mga bagay na gusto kong kalimutan. nagiging emotional attached ako. nagiging dependent. after i knew, posible rin pala akong saktan ng taong pinagkatiwalaan ko.paulit-ulit. ganun at ganun din ang resulta. mas nasasaktan ako. tama lang siguro ngaun na sarili ko naman ang mahalin ko. sarili ko naman ang pahalagahan ko. sarili ko naman ang tulungan ko upang gumaling.

galit? yata. dahil akala ko tama ako ng taong pinagkatiwalaan. its too late na and theres no way to go back but to stab myself para malaman kong hindi dapat ako nagtiwala. pero ang lahat ay nangyari na. nasaktan na ang mga dapat masaktan. nawala na ang natitira pang respeto sa sarili ko. pero ang lahat ay may katapusan at simula. cycle lang yan eh. nadapa.nasaktan.tumayo.ngumiti. parang beauty queen lang dapat poised pa rin mula sa abot paang kahihiyan.

masaya ako ngaun. pinipilit kong maging masaya habang nagpapagaling. iniiwasan ko na lang na maalala ung mga times na nadapa at nagkasugat ako sa sobrang katangahan ko. sinusubukan kong ibalik ung dating ako kahit na alam kong mahihirapan ako. but whats important is that i try. masyadong maikli ang oras ko upang pag-aksayahan at balikan pa ang mga panahong nakakapagdulot lang ng emo moment.

isa lang naman ang alam kong dapat gawin ngaun. ang mapatawad ang sarili ko.
and everything follows.

Pahiyas Festival

my friend told me that Pahiyas Festival at Lucban Quezon is coming up on weekend. at sympre, ayaw ko tong palagpasin. c’mon! its summer. its a season of getting tan (i mean, not at the beach literally), spending money and out of town trips.

i excitedly invited my friends to join, but after few days, only two of us are excited to come. it was 4am when i sneak out of my house - with mom’s bless of course. 5am when the bus departed and 5:15am i was already half-sleep. (nakauwi kasi ako ng haus 12am na from team building with officemates) it was all along a smooth travel but when we reached alabang/muntinlupa…there, traffic sucks!. dahil sa sunog.

supposedly it was just 3-4 hours of travel from Manila to Lucena but we actually spent 6hours. it was noon when we finally reach Lucena and boarded a jeep goin’ to Lucban. we arrived at the miraculous station of KAMAY NI HESUS shrine shortly after 30mins. picture picture while heading up to the hill where giant Jesus Christ statue standing like gladly welcoming each tourist.

“Kamay ni Hesus Healing Church is a serene place for a spiritual journey where Catholic pilgrims experience a peaceful and tranquil environment while praying and meditating. It is now an ideal destination for pilgrims and tourists not only during Holy Week but throughout the year” http://www.backpackingphilippines.com/2005/09/kamay-ni-hesus-healing-lucban-quezon.html

after the sweats of goin up and taking pictures of each station of the cross, we headed down to go town proper of Lucban. but wait, tour will not be complete if we dont have buntal hats. well actually, you will see a lot of tourists even locals wearing these hats. parang hindi ka ata “in” if you dont wear one. and its really effective to fight extreme sunlight. hassle kasi kapag umbrella.

as usual traffic, papasok ng town proper. sobrang dami ng tourists.when you reached the town, its really obvious the lively ambiance of vendors, tourists and of course the highlight of all - decorated houses. eto ang dinadayo dito. picture picture. its really amazing to see these houses using handicrafts and veggies as decorations. kamatis, talong, sili, bigas, coconut, luya, kalabasa, labanos. almost all farm veggies were here. so colorful that really attracts tourists. this is actually a contest between those houses. with a prize of 50,000…sino ba naman ang hindi pabobonggahin ang kanilang bahay? tour wouldn’t be complete kung hindi ka kakain ng specialty nilang pancit habhab. 10 lang na pancit na nakalagay sa dahon ng saging without any utensils. the way to eat it??…habhab. or in any way you can. hahaha.

parade started almost 3pm. there you can see a santacruzan wearing original and unique filipiniana costume. parada ng mga kalabaw at iba’t-ibang karosa na gawa sa mga gulay. its really creative and it actually made you think kung ilang buwan nilang inipon ang mga gulay na toh para lang ipang decorate.

pasalubong list will composed of the best Lucban longanisa, the best dried Pancit Habhab for cooking, and almost all the delicacies from Quezon and other towns in the country like broas, uraro, piyaya, pastillas, mazapan, espasol, achara, coco vinegar, etc.

all in all, the Pahiyas festival is a colorful way to spend your summer. kung hindi lang sa traffic and too long hours of travel, it could be a joyous get-away for me.

may 10

its MAY 10, 2010. a date that could change every Filipino's life.

7:00am, ginigising na ko ng kuya ko para pumunta sa eskwelahan at bumoto. pero ako mas pinili kong matulog at sulitin ang araw na late magising. habang ang iba nagkakagulo na sa iba't-ibang problemang nagsulputan sa bagong paraan ng pagboto, ako tulo laway pa at tulog na tulog.

gumising ako kung san feel ko ng bumoto. habang ang kuya ko nakapila na sa presintong dapat kong pagbotohan. (bait ng kuya ko, ipinila ako..hehe) TV agad ang una kong binuksan pagmulat ng mata ko. gusto ko maging updated sa mga nangyayari sa buong kapuluan. baka may people's power na at kudeta, hindi ko pa alam.

bukod sa palagiang problemang naeencounter ng sangkatauhan tuwing eleksyon at pagkatopak ng ilang PCOS machine, wala namang ibang kaguluhang ineexpect kong naganap.chillax pa kong nagluto at naligo bago tumawag ang kuya kong ngtyatyagang ipila ako...malapit na daw ako kaya bilisan ko. kandakumahog akong tumakbo at lumakad (walking distance lang kasi ang iskul samin) at tagaktak ang pawis ko ng maabutan ko ang kuya ko sa pila. limang tao nalang at ako na.

kailangan bang magdasal habang bumoboto?..at kailangan bang tagalan. ganun din ang suma nun. hindi na dapat pang patagalin ang pagkulay ng bilog na itlog na parang nageexam ka lang sa NSAT. pagkatapos ng 3minuto, nagampanan ko na ang tungkulin ko bilang isang huwarang PIlipino. eto na ang pinaka highlight ng lahat. ang paginsert ng aking ballot sa PCOS machine. wala bang picture taking?? ooppppsss.paper jam! waaaaa walanghiya...tatamaan pa ata ako ng malas. isang try pa...hmmm...nagkagulo ang BEI sa kaartehan ng ballot paper ko. pa suspense pa. PAPER JAM!..help!...may isang nagmagandang pinindot ang CLEARED. whew! finally...akala ko, sakin pa sisisihin ng 300 pang taong naghihintay ng pagkakataong ito. buti nalang hindi ako malas. kaso, nagtanim ata ng sama ng loob sakin ung taga lagay ng indelible ink. paglabas ko mula sa mainit na kwarto, mukhang pinitpit ng paddle ang pointing finger ko. parang dumaan ng hazing at initiation. whew!..ateeeee anong ginawa mo?!..wala akong balak mag flying voter noh?!!

MORAL LESSON: magdasal bago bumoto.

ilang oras pa ang hinintay ko sa polling precint dahil ngvolunteer akong bantayan ang number ng kuya ko na halos 100 pa ang kailangan pa naming hintayin. iba't-ibang reklamo, ibat'-ibang karanasan, iba't-ibang tao at itsura...isama mo pa ang iba't-ibang amoy. whew whew! kakaibang experience talaga.

maraming mga tiwala sa pulitiko ang unti-unti ng nasisira.
maraming problema at hassle na mararanasan sa paraan ng pagboto, pero in the end, makikita mo pa rin sa bawat Pilipino ang hangaring at kagustuhang buhayin ang pag-asa nila para sa Pilipinas sa paraan ng pagexercise ng kanilang karapatang bumoto. totoong walang pakialam ang ilan kung sino ang manalo o matalo, pero marami pa rin ang handang ipaglaban ang kanilang karapatan. para sa sarili, sa pamilya at sa buong sambayanang Pilipino.

VOTE!..its your right!

fun climb

May 01,2010
Mt.Gulugod-Baboy
Anilao, Mabini Batangas


its was past 1:00pm when i arrived at JAM terminal jampacked with trekking bag and 3liters of water, sweating all over and a bugging conscience coz i was so late. damn! traffic. feeling ko, i caused delay. well, hindi feeling lang. un na talaga. ganun pala ang feeling kapag nalalate haha.

anyways, well, me plus 10 others boarded at the bus at 1:30pm and arrived at Diversion, Batangas almost 6:00pm. damn traffic again!. we rented a jeep sa kabila -kabilaang pangungulit ng mga dispatner na muntik ko ng ikairita and arrived at jump point of Mt.Gulugod-Baboy almost past 7:00pm. OMG, so madilim.

after prayer, we ready ourselves sa malapit sa kamatayang paglalakad. packed with foods, water and a fighting spirit, we headed up to the mountain. sobrang steep ng daanan and delikado if you're not careful enough to watch your step. buti nalang we have flashlights and headlamps. lots of pahinga time and prayers na lang ang ginawa namin especially most of us was first timer for this type of activity.by the time we arrived at the campsite, 2 hininga na lang at isang patak ng pawis, mamamatay na ko. but it was really fun. the place is breath-taking and really a nice spot for star gazing. after we pitch the four tents, we busied ourselves preparing our dinner. yey!, finally...its kainan time. sobrang dami ng food, but we were so worried to ate much coz, there were no comfort rooms, except a shovel and some dark place sa tabi tabi.

FYI: shovel can be a life saving weapon. this is must have when you trek and spend your night/day at the mountain. this is used by mountain climbers whenever they feel to "poo poo" hehehe.

the night was so cold. sobrang lakas ng hangin and sobrang foggy. after we ate adobo and sinigang and a few card games, we were already snoring. whew! and planning to wake up early morning to meet sunrise. kaso, sa sobrang foggy, anino na lang ni sunrise ang nakita namin. after the breakfast and few picture takings at the summit, we ready ourselves na bumaba to go to next itinenary - island hopping!. sweats were dripping when we finally reached the main road kahit na nag stop over pa kami sa gitna just to ate halo-halo.

island hopping is really a fun way to go. hindi ko na nga naisip na nagtrek pala kami ng 2 hours to reach the summit of Gulugod-baboy. parang kelan lang na puro dasal na ang nabibigkas namin to give us energy and to keep us going, but now..were here...in a white sand beach. i still dont know if this is a part of Mabini, Batangas and i didnt even bother to asked the locals. basta its really a nice place to sat and swam and picked seashells and sympre...picture takings...oh!, and eat by the way!..mawawala ba un?

iisa ang nasa isip namin...ang wag ng bumalik sa Manila para mag work. hehe, but of course, it will just remain pangarap lang. ang 4 hours sa sea ay isang malaking kabitinan para samin, but we have no choice but to board again at the rented banca and headed back to Manila.

whew! this is really a memorable day for both of us. surely, there's more to come.

bbye

umalis ka ng walang paalam. iniwan mo ko ng hindi ko alam ang dahilan. nawala ka ng parang bula.naglaho ka ng hindi ko nalalaman. hindi ako naghanap. hindi ako nagtanong. alam ko babalik ka pero hindi ako sigurado kung kelan.

bumalik ka sa panahong okay na ko. dumating ka sa oras na hindi na kita iniisip. lumitaw ka sa pangyayaring akala ko kaya kong tanggapin. kinausap mo ko na parang wala lang. nag hello ka na parang hindi mo winasak ang puso ko. ng hi ako na parang hindi nasaktan ng sobra. at mula dun, nagsimula at bumalik ang lahat. akala ko kaya ko. kaya kong tanggapin ang katotohanang bumalik ka lang para maghugas ng kamay. para humingi ng paumanhin. para magpaliwanag kahit na hindi ko hinihingi. kasabay ng bawat salitang binibitiwan mo, ay ang pag-asang sana masambit mo na nais mo kong angkinin muli. kahit na alam kong magiging madali ang pagsabi nun sau at magiging mahirap para sakin na tanggapin ito.

hindi na pede kahit gustuhin kong alagaan ka. may mga pagkakataong gusto ko agawin ka. pero hindi ko hahayaang ibaba ang sarili ko dahil lang sa isang tangang pagmamahal. mahal kita. at nais kong isigaw sa harap mo un kasabay ng isang malakas na sampal. ayaw kong isiping dapat pagsisihan ang bagay na nakapagpaligaya sakin kahit konti kahit kasinungalingan lang ang lahat. pero sana…sana…hindi ka na lang bumalik para muling guluhin ang puso ko.

bumalik ka bilang kaibigan. o mas tamang bilang isang kakilala. umasa pa rin ako na sana may natitirang pagmamahal pa sa puso mo kahit isang pagkukunwari lang. pero nabigo ako sa pangarap kong ito. kailan man, tama ang isip kong hindi mo nga ako minahal.at hindi mo ako pedeng mahalin. makulit lang talaga ang puso ko para ipilit sa isip ko ang nararamdaman ko.

hindi ako tanga upang muling umasa. kailangan kong lumayo kahit na hindi ko alam kung san magsisimula.kailangan kong iligtas ang puso ko sa posible pang pagkakahati nito. sa ngaun, ang naiisip ko lang ay ang kagustuhan kong makipagkwentuhan sau sa huling pagkakataon upang may baunin ako sa aking paglisan. pero maski un, pinagkait mo.

walang ibang dapat gawin kundi ang lumayo kasabay ng huling patak ng luha para sau.hindi magiging madali at simple ang paghahangad na kalimutan ang isang minamahal. pero ayaw kong buhayin pa ang pag-asang mahal mo nga rin ako.


dahil hindi naman totoo.

Baler

Baler, Aurora

this time its Baler. though, hindi namin kabisado ang lugar...we have this urge to visit the province. my sole reason?..wala lang, maiba lang. we have been to many provinces west coast of North Philippines and i personally want to visit the east coast. sort of challenge and adventure kasi we dont know any one and anywhere aside from taking a Genesis bus to reach the destination.

after 6 hours ng byahe (actually di ko nga alam kung 6 hours kasi most of the time tulog ako kahit rough road na ung dinadaanan namin..what the heck! i want to sleep despite of super duper lamig ng aircon). we reach the town of Baler at 6am with a few drizzle. malas ata, umuulan pa. we dont know pa na un na ung lugar until bumaba na lahat ng passenger. natawa ako sa reaction ng tricycle driver(which we later called him Manong or Kuya) nung sinagot ko ung tanong nya na kung san kami pupunta. actually kahit naman sino, matatawa talaga.

"Actually Manong, hindi namin alam kung san kami pupunta" i stupidly answered.
"Basta paki dala naman po kami sa Resort"

ewan ko ba, mauubusan na sana ako ng pag-asa at susugal na bumiyahe ulet ng 4hours to try to another destination nung nakahanap kami ng tutuluyan. Sanchez Resort, Brgy. Zabali Baler, Aurora. pinakiusapan lang namin ung caretaker (which we later knew that he was the son of the Resort Owner in which candidate for re-election of Councilor seat) na hintayin na lang namin ung magccheck out ng lunchtime. nakuha ata sa dasal at pagpapa cute ko kaya pumayag.

malayo sa Resort ang bayan. ung tipong kailangan mong tawirin ang tatlong bundok. kaya siguro kung bibili ka ng gamot sa bayan, mas mahal pa ng 5ulit ang pamasahe para sa Biogesic na kailangan mong bilhin. Hindi ako OA...totoo un...kaya siguro un ang dahilan kaya napaka vegetarian ng menu namin sa 3 araw na nandun kami. oks lang...para tipid!..fasting un.

we reached the resort when the sea was in high tide. sobrang lakas ng alon. surfing destination nga ang Baler db? nung nag low tide dun lang namin nakitang coral reefs pala ang lugar. di ka pdeng mag swimming kung ayaw mong duguan kang lulutang. the site was not that breathtaking but good enough to spent the rest of my holy week. mababait ang mga tao dito, super as in!. they provided what we need and in 3days, we already have this so called "feeling close" with the resort family owner.

wala kaming ginawa kundi matulog, kumain, mamasyal at magluto. matulog, kumain, mamasyal at magluto. matulog, kumain, mamasyal at magluto. sarap ng buhay! and you could actually agree with me na hindi mo na gugustuhin pang bumalik sa polusyon ng Manila. i actually woke up as early as 6am just to watched the sunrise. minsan pa nga akong nag-emo at umupo sa batuhan habang nagkakape, nag sa-sound trip at nababasa ng alon sa dagat. whew!

we went to Ditumabo falls, Balete Park, Baler Fishport and the Aniao Islets(im not sure if it was). these place made our get-away truly memorable. Good thing we were so lucky to visit Aurora and met nice people. Sobrang nakakatanggal ng stress. and after the scratch in left leg (dala ng katangahan at parang batang nadapa sa coral reefs, buti nalang hindi nila ako napicturan hehehe) we left the town at 3am and reached Manila at 9am.

credits:

special thanks to:

Sanchez Resort
Sanchez Family
our tricycle driver - Ka Rogel
and to my ka-lakwatsahan - elena, mads, badong and joana

next destination?...we dont know yet :D
bahala na ulet

Juliet meets Romeo again

it was 3mons since he left without the bye's...and now he's standing infront of me without hello's. i wasnt really ready on how to react kapag dumating ung pagkakataon na toh. although we're already okay in txts, im still wondering what will happen when our eyes met. i was a bit excited not only to see him but to meet other friends as well. first time na gigimik ako with the pioneers of the BL clan. pakiramdam ko lalake din ako having a boys night out in weekdays after work. adik talga!. this was the gimik na hindi masyadong pinagplanuhan. basta na lang nabuo dahil sa isang trip at nagkayayaan sa gitna ng pakikipag bolahan sa loob ng chatrum. i dont know what reason that drives me despite that this was the first time i will be going out during weekdays at may pasok kinabukasan. ang lakas ng loob db?



there he was, waiting for me. first reaction is to hug him and asked how he was, but somehow angels kept me for doing a super obvious way of missing someone. i jump-in in his motor and as he drives away, we exchanged words in a casual way. parang casual and long lost friend lang na nag reunited. i cant feel na there have been a conflict on our past. i did not felt the pain that was haunting me when he left. to see just his dancing eyes is already enough for me to forget everything.



it was a great night for all of us though this is the first time of bein together, exchanging issues and topics. asaran, kulitan and getting to know. it was really fun to go out with guys. walang kaartehan, walang plastikan, walang insecurities and everything was just plain bonding. minsan tuloy naisip ko, sana maging lalake na lang ako coz i enjoyed treating me as one of them and not as a "girl".



from time to time, i was able to stare again to his cute eyes. and watched his childish face emotions. i giggled when he smiled and laugh when he laughed. i did not think of any "us" that day. it was just enough for me to be with him and the rest of the gang. its like the night had stopped. and everything was laughs and gigs and upbeat musics and in betweens was the desire to spill out that "i miss you" words.(and God knows how much i wanted to whisper that to him while "Love Story" was being played.)



time came that we have to go and end this illusion and be back in the reality that we have to stopped in this joyful moment. the night has ended with few hugs from bosing and lolo...and a tight hug from him and a hidden yearning scream of "imissyou".lolo was able to drive me until sa pede akong makasakay pauwi. i remember i said stupid things while we were on our way home. but, what-the-heck!...im tipsy..and he was too.



this was surely was of those moments to keep.-a night to remember?!!



but after this what??!!

hell...im just bein too advance again...i might as well as enjoy this night muna :D

dahilan

kapag inlove ka, wala daw dapat reason.
hndi mo daw kailangan ng dahilan para mahalin ang isang tao?
some may agree...

but i definitely opposed on this.

if this is true, then how will you explain...
"everything happens for a reason"

kapag tumatawa ka, kapag umiiyak ka...
wala lang ba?...e di para ka ng nalipasan ng gutom at nakalimutang mag-isip ng tama nun?..

kapag nasasaktan ka, kapag nagagalit ka...
wala lang ba? at basta trip mo lang...

kapag nagdesisyon ka ng isang bagay...
wala lang ba at gusto mo lang?


yea, lahat may dahilan..lahat may pinagmulan at lahat may kahihinatnan.
ginagawa o sinasabi mo ang isang bagay dahil may dahilan.
natutuwa ka, nasasaktan ka, nagagalit ka dahil may dahilan.

at hindi basta wala lang.
hindi mo basta dapat isipin na hindi na kailangan ng dahilan ang isang bagay para maramdaman mo ito. minsan ang pag-iisip ng dahilan ay nakakatulong para mas lalo mong maintindihan ang nararamdaman mo. malay mo dito mo makita ang sagot sa matagal mo ng tanong. hindi dapat basta ipawalang bahala at katamaran ang pag-iisip ng isang bagay na mas makakapaliwanag sa'yo ng magulong sitwasyon.

theres no such thing as loving someone without a reason.
there has to be a reason. ang pagmamahal ba sumulpot na lang bigla at naisip mo lang na mahal mo ang isang tao ng basta lang?. may dahilan kung bakit mo sya mahal. may dahilan kung bakit ayaw mo syang lumayo sau at may dahilan para umasa ka sa nararamdaman mo.

katulad ng dahilang dapat ipinaliliwanag mo sa taong nanghihingi nito upang mas lalo nyang maintindihan ang isang bagay na malabo sa kanya.

kaistupiduhan ang pagsasabing hindi kailangan ng isang dahilan upang magsabi ng isang "mabigat" na desisyong gagawin at sasabihin mo sa isang tao.ang bata, nanghihingi ng piso hindi dahil sa wala lang. dahilan pa rin kung sasabihin nyang trip lang nyang titigan ang ulo ni Rizal. at mas lalong mabigat na dahilan kung sasabihin nyang gusto nyang bumili ng kendi.

isang malaking excuses lang at pagtakas sa paglalahad ng katotohan ang pagsasabing hindi kailangan ng isang rason para magmahal ka. aminin mo man o hindi...may isa kang malaking DAHILAN.

Romeo to Juliet

Juliet,

musta? pasenxa qa n s nagawa qu ha, now lng aq nag karon ng lakas ng loob at ryt tym pra sbhn 2, sorry kng wat man maling nagawa qu sau, d qu na ssbhn kng wat dhlan qu pero minahal kta, dhl ang bait mo sobra nahi2ya qu sau s kabaitan gnwa mo skin, sana nung single p qu nkilala n kta. Bsta minahal tlga kta, pasenxa qa n kng wat man nagawa qu, salamat mia ha, at pasenxa na, sana mkhanap qa ng ryt guy n makkpg bgay ng saya sau, ingat po plagi. last tym 2 ssbhn qu sau na minahal kta at ng hinayang aq n bkt qu ngawa sau un, ingat qa plagi ha...


Romeo

guiltness

minsan na kong namasyal sa blogosphere. nakabasa ng kakatwang blogs. naka relate, nabaduyan, nasiyahan, nalungkot, nakitawa, naki-iyak. pero huli..naguilty rin ako.

6 na libro na ni Bob Ong ang nabasa ko. naka relate sa kanya, natawa, na-entertain, nalungkot....at naguilty. karamihan ng mga blogger ngaun, sya ang dinadakila at iniidolo. obvious naman kasi sa istilo pa lang ng pagsusulat nya, kuha na nya agad ang attention mo. at sa malawak na pagtalakay sa mga problema ng bawat Pilipino, magigising ka at magtatanong sa sarili mo kung ano nga ba ikaw bilang isang mamamayan ng Pilipinas.

nakaka guilty.


habang ako na puro ka-emotan sa pag-ibig ang madalas tinatalakay ng blog ko, ang iba...tumutulong sa pagmulat ng bawat isa sa katotohanang anong silbi mo bilang isang tao. habang si Bob Ong halos lumitaw na ang litid sa kakasigaw ng "hoy! Pinoy, gumising ka!", ako apektado sa pag-iwan ng lalakeng walang pakialam sa nararamdaman ng iba.

nakaka guilty.

tama si Xienah Girl, karamihan sa blogs ngaun tumatalakay sa kapighatian. karamihan about lovelife. nahiya ako sa blogspot ko. napaka selfish ko. puro na lang about heartache. heartbroken. puro na lang puso...puso...at puso!. magaling akong tagapag masid pero ni minsan hindi ko binigyan ng oras at space ang sarili ko upang isipin ko naman ang iba. hindi ko na realize na masyadong maraming bagay na dapat dina-disect, tinatalakay at pinag-uusapan. para sa iba...at hindi para lang sa sarili.

"ako, si *** ay nangangakong mula ngaun, bibigyan ko na ng space sa blogspot ko ang mga kabaduyan, kaartehan, kakatwa, at interesting na bagay bagay sa paligid ko. Sa ngalan ng idolo kong si Bob Ong, makikiisa ako sa pagtawag sa lahat ng bobongPinoy na gumising ka...Juan Tamad!"

Estudyante

it's always been a good feeling kapag student ka pa lang. ang popob-lemahin mo lang eh kung pano makakapasa sa bawat exam and projects na ibinibigay sau ng terror mong teacher. aside dun, nasa mga magulang mo na ang problema para sa next year na wala ka namang ginawa kundi mgcutting classes, tumambay sa computer shop, mamasyal sa mall at magtago ng sukli sa tuition fee mo na pinaghirapang utangin ng nanay mo.

i could say na hindi naging madali ang student life ko. masaya oo, dahil sa mga kaibigang nakasama, nabuong samahan, flying color grades at makita kong pangalan ko sa top10 students list. pero in terms of allowance, hindi ako ganun ka swerte para bumili ng hamburger during break time. turon at palamig ang madalas pangtawid gutom naming magkakaibigan nung high school. pagkatapos ng halos walong oras na pigaan ng utak, tsaka lang kami magchichikahan kasalo ng turon, mangga at palamig. studious ako...oo. un lang kasi ang pede kong gawin sa buhay-estudyante ko. hindi ako maganda para maging campus queen. hindi ako epal para sumali sa student council. minsan kapag swerte, nagiging officer lang ako ng (subject) club kung may kaibigang nagno-nominate na nakakaalam ng hidden talent ko. (nagbblush pa ko dati at nanginginig kapag na-metion ang pangalan ko, kahit natatalo!). hindi ko kayang maging leader. pang production support lang ako, taga gawa ng script at props at sapat na sakin gamitin ng iba ang creativeness ko. tahimik ako...at hindi pala recite. hindi kilala ng teacher kahit pa umabot na ng 4th grading period. nagtatanong na lang sila kung sino ung carmela na nakasama sa top 5 every grading period. sa subject na journalism ako nakahanap ng tambayan.sa iskul namin mataas ang paghanga nila sa member ng journalism club.eto kasi tambayan ng mga 90% grade average student (shhhhh mataas lang kasi magbigay ng grade ung teacher at hinahayaan nya kaming magkopyahan during periodical test). sa journalism class ko rin natutunan kung pano maglinis ng library, kung pano gumamit ng feather duster at kung pano maging legal ang kodigo. pero teka, dito ko rin naman natutunan makihalubilo sa ibang estudyante during student press conference. kung sana dati pa kong natutong mag blog at mag-emo, e di sana nanalo rin ako sa devcom na sinalihan ko, bukod sa medal na narecieve ko bilang 10th (english category) and 5th place (filipino catergory) in District Photojournalism....(wala na kasing choice ung mga judge, karamihan kasi disqualified!). masaya na malungkot. puppy love. first love. walang js prom pero merong grad ball (till 8pm lang..KJ nung principal). pinaka malaking frustration ko nung hindi ako nakasama para sabitan ng medalya nung graduation namin. dagdag ganda points sana un sa first love ko. hehe. ayaw kong isiping napulitika ako. hindi pa ko aware nun na may mga trapo din pala sa eskwelahan. ang pinaka hindi ko malilimutan sa high school days?...nakita ko dito mga mga tunay kong kaibigan hanggang ngaun. isinumpa ata kaming magba barkada dahil kami na lang ang wala pang asawa. tsk tsk tsk

college days. eto ung time na independent ka na dapat. sa katulad kong super duper ilang milya ang layo ng PUP sa bahay, natuto akong gumising ng 5am at umuwi ng 4pm. (pagdating sa bahay...snap!..bagsak!). literal na tipid ang allowance ko during may college days. kasya na samin magkaibigan ang pancit canton sa tanghali at tuknene sa hapon. walang gimik. walang cutting classes. gusto ko na agad makagraduate nun, nakakahiya na rin kasing humingi ng araw na araw na allowance sa sari-sari store ng kuya ko. gusto kong maging working student, pero panggastos lang sa requirements magiging mahirap na sakin (at clumsy daw kasi ako...hindi bagay sakin ang service crew). walang masyadong nagyari nung college ako. walang lovelife. walang accomplishment bukod sa isang tres(3) na grade sa walong (8) semester. (nadaan pa sa dasal yan) mahirap pagtiisan ang 4 na taong paghihirap pero it all come to an end. kaya nga super teary-eyed ang nanay at tatay ko nung grumadweyt ako (alam mo na ngaun kung san ako nagmana ng ka-emotan!)

minsan masarap balikan ang buhay estudyante. lalo na kapag sobrang stressfull ka na sa work. at naiirita sa laki ng tax na ikakaltas sau every sahod.minsan nga gusto ko bumalik sa school. maranasan ulet ang mid-term at finals. pero that time has passed. isang masayang experience na lang.

Election

papasok na ko sa office kanina. nagde day dreaming habang naglalakad. iniisip ko kung san kaya ung romantic place para sa magiging pre-nuptial photo session ko (imagine nga e..daydreaming...wag ng mag-object!) pero ayaw ata ni God na mangarap ako ng ganun.nakarinig ako ng sirena...wang wang..wang.....waaaaaaaaaaaaaaaaaannnnn...napatingin ako sa paligid ko...san ang sunog?!! linga linga...tingin sa likod..sa tabi..sa harap. tapos nakarinig ako mula sa ingay ng isang megaphone.

"mga kababayan...magandang araw po sa inyo...atin pong salubungin at naririto si........


SENATOR BONG REVILLA!"

huh?! sino daw? hindi ako pinalaking usi ng tatay ko, kaya tuloy pa rin sa paglalakad kahit na halos iblocked na ng mga hagad ang kalsadang tinutungo ko. bakit may motorcade? bakit kailangan nyang kumaway?...anong meron? db bawal toh?

aun na..sakay ng isang 4x4..si bong revilla kasama si phillip salvador todo ngiti habang naghahagis ng pandagdag sa basura (pamphlets na parang pamaypay at may malaking mukha ng Senador).tuloy lakad pa rin ako. letse mala-late na ko. ang daming taong naka tunganga, nakatambay at naka masid sa papadaang artista.

ouch! deym!...napasimangot ako ng makita ko na mukha ni Bong ang nasa kartong tumama sa ulo ko.hindi ko tinangkang kunin ito mula sa daanan.aanhin ko naman un? ang ngiti ni Bong na halos hanggang tenga, ay naging simangot at kunot noo naman sakin. kailangan ba talagang tumatama ang mga mala-freesbee na pamphlets sa mukha ng may mukha?!.

commercial: ang laki ng katawan ni Phillip Salvador..wow..parang nakita ko na si Nicolas Cage.Bukod dun, wala nang espesyal na pede pang mapansin sa motorcade nila.

campaign period na ba? bakit may nakita akong:
"re-elect Sen. Bong Revilla"
"ibalik sa senado"
...at kung ano ano pa.

first day ata ng campaign period.
eleksyon na naman.

panahon na naman na gising ang mahihirap at tulog ang mayayaman. sikat ang mahihirap at laos ang mayayaman. main role ang mahihirap at production support lang ang mayayaman.

season ngaun ng mga nangangarap umupo sa upuan. uso na ang kamayan system at autograph signing na parang artista lang na nagmamall tour. kung san san mo sila makikita. slum area man o sosyal na lugar. lagi mong makikita ang matatamis nilang ngiti, mapapangkinggan ang promising promises, at hahanga sa dahil saglit silang nagiging beauty queen (trademark: beauty queen pose and hand wave). handa silang mag ubos ng milyo-milyong piso para sa libreng t-shirt, pamaypay, sumbrero, papel,stickers,banners, tarpaulins at 30-seconds commercials sa pagitan ng mga teleserye mai-parating lang na nakikiisa sila sa mahihirap at mahal nila ang mahihirap.ewan ko ba, hindi ko talaga ma-gets, kung bakit nag ttwinkle ang mga taong nakatira sa Tondo at Payatas tuwing eleksyon.minsan, commercial models na rin sila ng mga political ads. tinalo pa sina sam milby at anne curtis. tsk tsk tsk

hindi ako against sa paraan ng pangangampanya ng mga kandidato. at kung paano nila maipaparating ang kanilang mga hangarin. naniniwala pa rin ako na hindi lahat ng mangga sa isang kaing ay pare-parehong maaasim. sadya lang talagang mapagmasid ako sa mundong ginagalawan ko, nawawalan rin ng tiwala, at sumasama ang loob sa mga pangakong napapako. nakakapagod maniwala, nakakatuliro ang mamili. kahit gano ka katalino sa pagdedesisyon kung sinong tao ang pagkakatiwalaan mo para sa kinabukasan ng susunod na lahi ng henerasyon mo, bandang huli...mali ka pa rin, talo ka pa rin. at maghihintay na naman ng another version of EDSA Revolt 0 6 na taong pagdurusa para magdesisyon ulet. gusto kong mangarap na balang-araw hindi na uso ang mga tra-po. balang-araw magiging extinct din ang mga lahi nila. pero parang patuloy pa rin ata akong mangangarap. dahil ang mga tulad nila, para lang mga bading na dumarami kahit hindi nanganganak.

T-R-U-S-T

five letters
two repetitive consonant
one vowel

ONE simple word

pero

ang hirap iexplain
ang hirap idefine
ang hirap ibigay
ang hirap irepair
ang hirap imodify

ang hirap gawan ng blog.
...................kapag nasira

speechless....

untitled

this is the first time na sasabihin ko lahat ng nararamdaman ko ng walang takot.i dont want to mention names for i still care for those people who are involve.kilala naman nila siguro kung sino sila.isa itong malaking script para sa pinakamalaking movie of the year.na pagtatampukan ng mga sikat na artista sa industriya ng chatworld.sumubaybay ka...

nakilala ko sya nun.sa panahon na nananahimik ako bilang chatter.tapos na ang oras ko bilang isang hamak na taga basag ng trip ng mmb39.papalakpakan ko na sana ang sarili ko dahil nakaligtas ang puso ko sa mga babaerong nagkalat at naghahanap ng past time.mulat ako sa mga ganung eksena. mulat ako sa ilang pagpapanggap na nagaganap sa iba.hindi lang kasi ako taga basag-trip kundi isang magaling na tagapagmasid.anyways, eto na...nagpapansin sya.nagpa awa effect.nag emote.pinagkatiwalaan ko.naawa ako.at sabay kaming nag emote sa mapighating mundo.alam ko, nararamdaman ko...maraming nakatago na lihim ng kanyang pagkatao.pero hinayaan ko pa ring guluhin at bigyan kulay nya ang mundo ko.habang nagkakalapit ang loob naming dalawa..maraming bagay ang unti-unting sumulpot na parang lumot na bumabalot sa kanyang pagkatao.maraming mga concern citizens ang nagbigay ng babala.parang mmda lang na nagkalat sa EDSA.pero nanahimik ako at naging ulirang driver na sumunod sa agos ng traffic.naghintay akong isampal nya sa oily face ko ang katotohanang matagal ko ng alam.pero hindi umabot sa ganun.

may nagover take.isang babaeng pinagkatiwalaan ko kahit karibal ko sa puso nya.kaibigan ko sya hindi dahil kailangan kong may malaman sa kanya, kundi dahil gusto ko para maging flat ang triangle naming mundo. ayaw kong makipag kompetensya.hindi ako magaling makipagsabayan.mas gusto kong naiiwan ako at hayaan silang makipag unahan.hindi ako selfish na tao.hindi ako competetive.kaya kahit it keeps me on bleeding,nagparaya ako.pero they decided to fall apart.pinili nya ko.naglet go si gurlalu.akala ko flat na ang mundo.pero tama si magellan..at mawawalan ng saysay ang history of the mankind na ginawa nya kung magiging tama lang ako.trinaydor ako ni magellan.pinamukha nya saking kahit kelan hindi magiging ayon lang sa kagustuhan ko hugis ng mundo.

bigla syang ngpop out.para lang isang bula.ganun ka bilis.ganun kadali pagkatapos ng isang masayang sandali.ewan ko.hindi na ko naghanap.hindi na ko nagtanong.dahil alam ko na...na it all come to an end.wala akong regret.at hindi kelan man magkakaron ng bitterness.ginawa ko ang lahat.at walang dapat panghinayangan dun.saming dalawa...sino ang mas may karapatan para maghinagpis? alam kong hindi ako un.natatawa nga ako.isang malaking theather play ang nagyari.isang malaking pagpapanggap at hindi ko inaasahang ako ang magiging bida dito.sawing bida.oo masakit.masakit na nabuhay ka kasama sya sa isang malaking script na ginawa nya.parang isang season lang ng Pinoy BigBrother.

ngaun kung tatanungin mo bang umiyak ang bida?..oo tao pa rin ako.umiiyak kapag nasasaktan.pero ang bawat pag-iyak ay pag-asang darating ang oras na magiging okay ako.and i never thought that is so soon. nahihiya ako sa sarili ko sa nangyari at sa mga taong nakilala ko dahil sa kanya.iniisip ko kung ano ang nasa isip nila patungkol sa'kin.nahihiya ako sa mga ginawa ko.sa mga ibinigay ko.pero hanggang dun lang...hindi na dapat pagsisihan pa.masyadong maikli ang buhay para sa pagsisisi sa bagay na nakapagpasaya sau kahit sandali.

masakit..pero kaya ko.at hindi tamang isipin na nalugmok ako.dahil kaya kong makipag titigan sau sa mata...nang walang halong pagsisisi...hindi ako ang mali...hindi ako ang nanloko. hindi ako galit sau.at never na nagalit.just back off.minsan darating din ang time..maiisip mo...na tama ako..na ikaw..ang pinaka malungkot na taong nakilala ko.